De reis was al gedaan, de vangst was rijkelijk geweest, de halve bemanning was al naar huis, maar nog viel er een slachtoffer te betreuren op de bomschuit van schipper Verheij. De schuit was tijdens de lopende vloed te laat voor Scheveningen gekomen zodat het niet ver genoeg op het strand kon landen. Het gevolg daarvan was dat slechts de halve lading kon worden gelost. Er moest dus een nieuwe vloed worden afgewacht om de resterende lading van boord te kunnen halen. De opkomende vloed ging echter gepaard met een stormachtige wind uit het zuidwesten en een gierende vloed langs het strand. De schuit lag daarin zeer ongelukkig. Bovendien waren na het lossen van een gedeelte van de lading vijf vissers alvast naar hun woning vertrokken. De vier aan boord gebleven vissers dreigden intussen in levensgevaar te raken. Om tien uur ‘s avonds werd aan wal besloten om de vier met de Scheveningse roeireddingboot van boord te halen. Het bleek echter niet mogelijk om door de wirwar van uitstaande lijnen en ankers van andere pinken de in gevaar verkerende schuit te naderen. Ondertussen was een van de bemanningsleden er in geslaagd om hangend aan het uitstaande landtouw het strand te bereiken. De overige drie vissers voelden daar echter niet veel voor. Vanaf het strand werden nog pogingen ondernomen om met het vuurpijltoestel een lijnverbinding tot stand te brengen. Pas rond half vijf in de ochtend lukte het de ankerzetter Jacob van Duyn om een deugdelijke lijn aan boord van het schip te brengen. Slechts twee vissers konden toen behouden aan wal worden gebracht. De derde, Arie Pronk, was omstreeks middernacht overboord geslagen en verdronken. Pronk spoelde op 30 augustus op het strand bij Zandvoort aan.